روزها در راه

پست قبل رو می‌خونم و سرم درد می‌گیره از پیچیده کردن‌های خودم. بهش گفتم خوشم نمیاد از حرفایی که می‌زنم، واسه همین تصمیم گرفتم از بازی برم فعلا. واسم نوشت کام بک تو دِ گیم، آدم باید حرفاشو تو جریان بازی بزنه اصلا؛ اند لتس سی وات هپنز. منم تصمیم گرفتم فکر نکنم، در موردش حرف نزنم، فقط برم و بازی کنم. بعدش حرف‌ها خود به خود زده می‌شن. درسته که هر آدمی واسه یه دلیلی میاد تو زندگیمون، اما حواسم هست دلیلی که تو واسش اومدی خیلی جالب‌ و عجیب و غریبه. خیلی حواسم هست.