روزها در راه

در واقع من از بودن توی اون فضا لذت خاصی نمی‌برم، فقط چون کار خاصی بری انجام دادن ندارم، گوشی رو می‌گیرم دستم و هی ریفرش، هی ریفرش. کاری ندارم که صبح زود به شوق انجام دادنش بیدار شم، اونقدر غرقش بشم که زمان از دستم بره و تا دیروقت انجامش بدم. شب‌ها قبل خواب بهش فکر کنم و از ذوق ادامه دادنش خوابم نبره. ینی می‌دونی مشکل این نیست که نمی‌تونم برم دنبال اون کار، مشکل اینه که کاری وجود نداره، اصلا نمی‌دونم چیه که باعث می‌شه من اینجوری زندگی کنم. پیداش نکردم.

هوم مزه نداره. چون دوره‌ای که ما توش زندگی می‌کنیم با این چیزها سینک شده کلا، سخت و شاید هم مسخره‌ست دور موندن، اما هر از گاهی به نظرم لازمه.

اتفاقا داشتم فکر می‌کردم مثلا اگه کلا یک هفته آنلاین نشم شاید هیجان‌انگیز باشه. اما در کل چیزی عوض نمی‌شه می‌دونم :))

من اونقدر به اون جمله‌ی «آدم خانه‌اش یک جاست، دلش هزار جای دیگر» دقت کرده بودم که اسمش کاملا یادم رفته بود؛ تو که این رو نوشتی تازه متوجه شدم اوه! چه اسم قشنگی جداً!

خب با سطر دوم الان جهان یک درجه زیباتر شد واسم :)) مچکرم.

کاش نمی‌دونستی ولی.