روزها در راه

دارم میمیرم الی تمام‌((((:از وقتی نت قطع شده کلی مصرف شارژم رفته بالا|:

از وقتی همه چی قطع شده تماس های زیادی دریافت کردم اونم دقیقا از کسایی اصلا انتظار نداشتم زشته بگم اون لحظه ها خوشحال شدم که اینترنت قطع شده؟

به همدیگه زنگ می‌زدن، پیام کوتاه می‌دادن و سعی می‌کردن حرفاشونو خلاصه کنن اما توی همون خلاصه از مهم‌ترین کلمات استفاده کنن که منظورشون رو برسونن. بیشتر مایل به دیدار حضوری بودن.

مسئله اینه که الان اینترنت قطعه و برای قرار حضوری هم بنزین گرون شده :/

ننوشتم کلا بده. می گم نوع دیگه ای از دورهم بودن که آسیب های خاص خودش داره. همون جور که محیط حقیقی هم گاهی هیمن جرو می شه. اتفاقا یک مزیت این فضا این هست که آدم مجبور به جبر جغرافیایی محیط حقیقی انسان ها نیست.

*دو روز دارم فکر می کنم اینها حق نداشتند نت قطع کنند. و بعد از خودم می پرسم چند درصد از جامعه ما یاد گرفته که خودش اخبار رو با موقعیت الانش تطبیق بده؟! این چند روز مردم که اخبار رو از همدیگه می شنیدن براشون قابل پذیرش تر بود و قدرت تشخیص بیشتری در هضم مساله داشتن. کسی براشون کلمه نساخته بود.

خودم به کل جریان رسانه اعتماد ندارم اما همیشه می گم کی داره برای ما خبرها رو گزارش می ده و چرا؟!

یک جریانی که با ما صداقت داشته باشه وجود نداره. افرادی که تمام واقعیت بگن و اجزاهب دن بدون تفسیر اونها ما خودمون تشخیص بدیم.

حس میکنم انگار گروگان گرفتنمون..

حجم عصبانیتم روز به روز داره میره بالا خدا میدونه سر کی و کجا و کِی قراره خالی کنم :")

من اصلا این عقیده رو ندارم که اینترنت بده یا آدم‌ها رو از هم دور کرده و فلان. به نظرم اینترنت یه راهِ نجاته واسه درونگراها. واسه اینکه با این وسیله می‌تونن بالاخره از خودشون حرف بزنن و دوستایی که می‌خوان رو پیدا کنن. من خودم به شخصه یه تعداد دوست خیلی خوبم رو از طریق اینترنت پیدا کردم.

به قول منصور ضابطیان، تکنولوژی چیز بدی نیست و اتفاقا خیلیم خوبه به شرط اینکه ازش درست استفاده شه.

+حالِ من رو درک کنین که اکثر آهنگام تو اسپاتیفای بوده و عملا هیچ دسترسی‌ای بهشون ندارم :( و بدتر اینکه وسطِ یه سریال پلیسیِ اسپانیایی‌ام و قسمتای بعدیش رو ندارم.

پیام میدادیم ارسال نمبشد تک میزدیم که سند بشه :)) الانم من دوباره تو اون مرحلم ناراحت اهنگا و جزوه ها و کلاس انلاینی که شرکت کرده بودم

از وقتی تلگرام قط شده من خیلی موز و نارنگی میخورم 😂

سلامت و تندرستی برام به ارمغان آورده 😂😂😂

بابا و مامانم کلافه شدن دارن دعا میکنن تلگرام وصل بشه ناپدید بشم 😂🏃😌🍁

 الان میخوام زنگ بزنم خونه دوستمون بریم خونشون، فقط نمیدونم توی خونشون آمادگی دارن، امروز جنگ نداشتن توی خونشون؟ چیزی توی خونشون دارن یک موقع دست و پاشون را گم نکنن؟ 

ببین اگه وبلاگ ها و پیامک هام قطع بود من روانی شده بودم! ولی تمام اون مجازی هایی که حضورم واسشون مهم بوده باهام تماس گرفتن این چند روز

اثرات withdrawal دارم نشون میدم😖

من که کنکوری بودم و روزی نیم ساعت فقط با گوشی مامانم کار میکردم اینجوری سلولام از بی اینترنتی درد گرفتن ، خدا به داد بقیه برسه

آدم ها هیچ وقت تنهایی دوست نداشتن. همیشه راه هایی برای کنار هم بودن پیدا می کردن. اقوام و دوستان نزدیک که همیشه دور هم جمع می شدن. تو فضاهای دانشگاهی و مکان های اجتماعی دیگه جمع های دوستانه قوی شکل می گرفت و آدم ها چون به سختی همدیگه رو پیدا می کردن بیشتر به روابط شون پایبند بودن.

فضای مجازی نوع دیگه ای از دور هم بودن رو شکل داد. و خیلی از ماها می دونیم معمول دور هم بودن های این فضا نتونسته ما رو وارد فضای لذت بخش اجتماعی کنه. همیشه یک حس تلخ تنهایی همراه ما هست و به قول آفتابگردون شل و وا رفته ایم...

اینا همه به کنار الی، من امتحان دارم و نمیتونم یه جزوه یا یه ویس از کانال دانلود کنم :((((( 

اصن نگم که چه کاسه ی چه کنم چه کنمی دست گرفتم :((((

خوب الان نت نیست ..جو شهر هم بهم ریخته 

حس نبود امنیت باعث میشه ناراحت باشیم 

و اینکه قطعی نت نشون دهنده اینه که هنوز اوضاع تحت کنترل نیست !

من الان واقعا نمیدونم باید چیکار کنم :| تازه کنکوریم هستم D:

فک کنم شبا میرفتن مهمونی و دیدن همدیگه و زنگ میزدن گاهی یا حتی پیامک میزدن و اونقدر اون اتفاقا سر ذوقشون میاورد که همش شارژ بودن. برعکس ما که همش تو نت هستیم و اخرشم افسرده و شل و وارفته ایم و اگه نت رو ازمون بگیرن باز افسرده تر... 

تازه باز خوبه ما نسلی هستیم که زندگی قبل اینترنتو هم تجربه کردیم!