نمیدونم؛ ولی از اون‌هایی که با هایلایتر زرد رنگ توی ذهنم پر رنگ شده‌ن، همیشه اول از همه این میاد توی ذهنم که یه شب بهم گفت دوستش بهش گفته النا خیلی دید ساده و خاصی داره. همین. و من به «همین» مدتها فکر کردم و دیدم آدم‌هایی که ازشون خوشم میاد یا چیزهایی که بهشون علاقه دارم، همه ساده و خاصن. یک جایی خونده بودم که موراکامی کتاب‌هاش رو به زبان انگلیسی می‌نوشت و بعد ترجمه‌شون می‌کرد به ژاپنی، چون زبان انگلیسیش اونقدر قوی نبود و با این کار می‌تونست با جملات ساده‌تر داستانش رو بنویسه. اونقدر این رو ادامه می‌ده که در نهایت میشه موراکامی امروزی که نثرش ساده و روانه، و البته خاص. تمام حسی که من موقع خوندن «جنوب مرز، غرب خوشید» داشتم همین بود، که چقدر ساده‌ست، اما چقدر شبیه هیچ چیز نیست. من از اون شب به این ور، هر وقت بخوام به یک چیز خوب در مورد خودم فکر کنم، یاد حرف دوستش میفتم. می‌دونی، من فکر نمی‌کنم این شبیه خودشیفتگی باشه، فقط من اون حس قشنگ و اتفاقا فروتن پشت «ساده و خاص» رو دوست دارم. شایدم همیشه دوست داشتم همین‌طور باشم.
۱۳ بهمن ۱۴:۱۸
اولش خواستم پرستیژ کار رو حفظ کنم ولی خب بیا صادق باشیم: اینکه ازم تعریف کردی و اینجوری فکر میکنی خیلی خوشحال کننده س و عررررر :دی
ببین من نمیدونم تو چقد درحال تغییری چون شاید کمتر مثل من درباره ش مینویسی، ولی یه پله عقبترش رو که ازش زیاد مینویسی به نظرم جرو شباهتاس که اونم اینه که تو هم خیلی خودت رو تماشا و تحلیل میکنی. من یه چیزی که زیاد دیدم اینه که آدمای زیادی هستن که چیزای کمی درباره ی زوایای شخصیتشون میدونن.
ولی اون شباهتی که گفتم از کانالت دریافت میکنم و حتی از همین وبت هم. نمیدونم یه مقدار کلمه کردنش سخته و با اینکه در ذهن من چیز مثبتیه ممکنه به نظر بیاد به عنوان یه ویژگی منفی دارم میگمش. اونم اینکه حس میکنم سعی ت بر اینه که یه معمولی خوب باشی. و به نظرم اهمیت چیزای معمولی رو میفمی. منظورم برداشت اینستاگرامی و به قول یکی از بلاگرا ژانر شده ی چیزای معمولی نیست که وقتی آدم ها دنبال چیزای خاص هستن کسی تصمییم بگیره در جهت همون خاص شدن به چیزای معمولی رو بیاره. منظورم یه سادگی و معمولی بودن واقعی تره که شاید داره گم میشه.
